Aharon Jariw

Aharon Jariw

‏אהרן יריב‎

Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1920 Moskwa
Data śmierci	7 maja 1994
Szef Agencji Wywiadu Wojskowego Aman
Okres	od 1964 do 1972
Poprzednik	Me’ir Amit
Następca	Eli Zeira
Minister transportu w III rządzie Meir
Okres	od 10 marca 1974 do 3 czerwca 1974
Przynależność polityczna	Koalicja Pracy
Poprzednik	Szimon Peres
Następca	Gad Ja’akowi
Minister informacji w I rządzie Rabina
Okres	od 1974 do 1975
Przynależność polityczna	Koalicja Pracy
Poprzednik	Szimon Peres
Następca	brak
Poseł do Knesetu
Okres	od 21 stycznia 1974 do 16 maja 1977
Przynależność polityczna	Koalicja Pracy

Aharon Jariw (hebr. ‏אהרן יריב‎, ang. Aharon Yariv, ur. 20 grudnia 1920 w Moskwie, zm. 7 maja 1994) – izraelski generał i polityk, w latach 1964–1972 szef Agencji Wywiadu Wojskowego Aman, w 1974 minister transportu, w latach 1974–1975 minister informacji, w latach 1974–1977 poseł do Knesetu z listy Koalicji Pracy.

Życiorys

Urodził się 20 grudnia 1920 w Moskwie.

W 1935 wyemigrował ze Związku Radzieckiego do, stanowiącej wówczas brytyjski mandat, Palestyny. Ukończył szkołę rolniczą w Pardes Channie. W 1938 lub 1939 przyłączył się do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana. W czasie II wojny światowej walczył w oddziałach British Army, służbę zakończył w stopniu podpułkownika (ang. Lieutenant Colonel). W latach 1945–1946 wielokrotnie wyjeżdżał do Europy w celu zdobywania broni dla Hagany oraz ratowania pamięci i zabezpieczania świadectwa Zagłady Żydów. W 1947 został adiutantem szefa sztabu Hagany – Ja’akowa Doriego. Ukończył Szkołę Dyplomacji Agencji Żydowskiej.

Wraz z utworzeniem niepodległego państwa Izrael, stał się żołnierzem Sił Obronnych. W czasie wojny o niepodległość Izraela służył najpierw jako zastępca dowódcy batalionu w brygadzie Aleksandroni, a następnie był dowódcą batalionu w brygadzie Karmeli. Walczył na północnym froncie, brał udział w zdobywaniu Nazaretu. W 1951 został szefem sekcji w Departamencie Operacji Sztabu Generalnego. Ukończył Szkołę Sztabu Wojskowego we Francji, a po powrocie do kraju stanął na czele zespołu, który doprowadził do powstania jej izraelskiego odpowiednika, w latach 1954 – 1956 był jej pierwszym dowódcą. W 1957 został dowódcą sztabu Centralnego Dowództwa, w tym samym roku wyjechał do Ameryki Północnej, gdzie do 1960 był attaché wojskowym w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. W latach 1960–1961 był dowódcą brygady Golani.

Christopher Soames, Cwi Zamir oraz Aharon Jariw (Tel Awiw, 1966)

W 1964 został powołany na stanowisko dowódcy Agencji Wywiadu Wojskowego Aman, funkcję sprawował przez osiem lat do 1972. Na ten czas przypadły wydarzenia takie jak m.in.: wojna sześciodniowa i zdobycie przez Izrael Synaju, Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy, wojna na wyczerpanie, atak na izraelskich sportowców podczas Olimpiady w Monachium. W latach 1972–1973 był specjalnym doradcą premier Goldy Meier do spraw terrorystycznych. Podczas wojny Jom Kipur był specjalnym asystentem szefa Sztabu Generalnego Dawida Elazara i wynegocjował zawieszenie broni z Egiptem. Służbę wojskową zakończył w stopniu tat allufa (generała brygady).

Następnie jak wielu innych byłych izraelskich wojskowych związał się z polityką – został członkiem Partii Pracy. W wyborach parlamentarnych w 1973 po raz pierwszy i jedyny dostał się do izraelskiego parlamentu z listy lewicowej Koalicji Pracy. W ósmym Knesecie zasiadał w komisjach spraw zagranicznych i obrony; spraw wewnętrznych i środowiska oraz kontroli państwa.

10 marca 1974 premier Golda Meir powołała go do swojego nowego rządu jako ministra transportu, w resorcie zastąpił Szimona Peresa. Pozostał na stanowisku do 3 czerwca 1974, kiedy Meir zrezygnowała z kierowania radą ministrów. Nowym premierem został Icchak Rabin, który w swoim rządzie zaoferował Jariwowi resort informacji, zaś kierowanie Ministerstwem Transportu przekazał Gadowi Ja’akowiemu. Poprzednikiem Jariwa na stanowisku był Peres. Jariw zrezygnował ze stanowiska 4 lutego 1975, a ministerstwo zostało zlikwidowane.

16 maja 1977 zrezygnował z zasiadania w parlamencie, jego miejsce zajął Cewi Alderoti. Poświęcił się karierze naukowej, w 1977 założył Centrum Badań Strategicznych na Uniwersytecie Telawiwskim, którego szefem pozostał aż do śmierci.

Zmarł 7 maja 1994 w wieku siedemdziesięciu trzech lat. Został pochowany na cmentarzu w Ramat ha-Szaron, nad jego grobem przemawiali dostojnicy państwowi z premierem Icchakiem Rabinem na czele.